Wandelen

Wandelen tegen kanker

Idelette van Benthem- van den Akker maakte een lange afstandswandeling van 200 kilometer en haalde hierbij €500 op voor het NFtK.  Lees haar inspirerende  verhaal over hoe zij omgaat met haar ziekte. V

in het kort iets over mezelf:

Sinds twee jaar (mei 2015) heb ik eierstokkanker en meerdere behandelingen ondergaan, waarvan een operatie en twee keer een serie chemokuren. Ik voel me nu goed maar niet meer zo sterk. Mijn behandelingen zijn helaas alleen nog palliatief en niet meer gericht op volledig herstel. Voor mijn werk ben ik momenteel 100% arbeidsongeschikt. Ik leef nog goed en gezond en ik geloof dat mijn tijd door God bepaald is.
Van de ergotherapeute van de revalidatieafdeling in het UMC kreeg ik in maart 2016 opdracht om doelen te formuleren voor eigen revalidatie die me leuk leken. Ik bedacht dat ik graag een lange afstandswandeling door Nederland wilde maken en schreef het op in mijn werkboek als eerste doel.

En zo begon het. Een lange afstandswandeling, dat leek me altijd iets voor een pensionado. Ik werd vrolijk bij het idee dat ik dat nu al kon gaan doen terwijl mijn pensioenleeftijd nog 10 jaar verder lag. Ik begon gewoon, op Koningsdag bij de Kromme Rijn, dicht bij huis, een paar kilometer lopen, om te kijken hoe het ging. De terugweg met de bus. De week erna weer en wat kilometers erbij…Toen dit lukte werden het heuse etappes van lange afstandswandelingen en bleef ik het liefst de hele dag van huis. Meestal wandel ik met mijn hond Sacha de Boer, maar ook met andere liefhebbers, precies zoals het uitkomt, maar lopen doe ik hoe dan ook. Elke week, of vaker. Het Trekvogelpad (ruim 400 km), van West naar Oost Nederland heb in december 2016 gefinished in 7 maanden tijd en eind juni 2017 het Utrechtpad langs de grenzen van de provincie. Met het laatste pad heb ik ca. 200 km onder de voet gelopen in minder dan 5 maanden tijd. Ik post mijn wandelingen altijd in mini-fotoverslagen op Facebook onder de naam Idelette van den Akker. Wil je me volgen? Stuur me een bericht/verzoek en vertel alsjeblieft kort wie je bent.

Vorige maand ontdekte ik dat de visie van Langer Beter Leven/ het Nationaal Fonds tegen Kanker is zoals ik al twee jaar leef: proberen met natuurlijke middelen, waaronder wandelen, ontspannen verder te leven. Ik voel mezelf het levend bewijs dat je langer en beter kunt leven met kanker door gericht te bewegen. De stelling dat je uit de vermoeidheids-modus blijft met wandelen durf ik ook aan.
Wat een ontdekking dat op deze website zoveel kennis wordt gebundeld waarin ik geïnteresseerd ben en een wegwijzer is op gebied van natuurlijke behandelingen en programma’s voor mensen met kanker.
Ik was hiermee zo blij dat ik mijn laatste wandeling van 200 kilometer heb opgedragen aan het Nationaal Fonds tegen Kanker. De finish van het Utrechtpad heb ik gehouden bij mijn collega’s van de Bibliotheek Eemland aan het Eemplein in Amersfoort.
Van te voren had ik een email gestuurd om ze uit te nodigen mij in te halen en mijn doel te steunen. Ik vind het super dat mijn collega’s mij zo supporten hierin. Ze hebben overweldigend veel gedoneerd en me ook nog eens enorm feestelijk ingehaald. Wat een betrokkenheid en erkenning voor mensen die worstelen met kanker spreekt hier uit.

Alles verandert in de loop van een wandeldag en de uitkomst ligt niet vast. Heel je idee, je beleving van de tijd is anders, en het overkomt je pas na een aantal uren. Je moet er minimaal 6 uur voor onderweg zijn anders overkomt “het” je dus niet.
In de buitenlucht is Gods nabijheid zo voelbaar, zo eenvoudig dichtbij.
Hoe moeilijk je leven ook is, het grote Licht brandt wel, en jij mag leunen, en wachten tot je zijn vriendelijke aanraking en de arm om je heen weer opmerkt.
Gewrichts- en spierpijn zakken langzaam af als je al wandelend goed doorbloed raakt. En ben je niet lekker dan ga je eerst rusten. Je hoeft niet terug. Na het uitrusten kun je gewoon weer een stukje verder en soms gaat het ’s middags pas beter.
Er zijn meer mensen onderweg en ze zijn het allemaal waard om aandacht aan te geven als je dat prettig vind. Of het nu wandelaars zijn of locale pensionado’s. Sommige mensen zijn ook niet te beroerd zijn om iets over de plek te vertellen waar je staat. Alles kan en je hebt tijd genoeg.
Over pensionado’s gesproken…. Ik neem de pensionado als voorbeeld, ik heb gewoon 10 jaar overgeslagen. Zo is het ook, naast alle narigheid die de ziekte met zich meebrengt.
Nu: vaak een hoed op, veel buiten, met liefde voor mensen om me heen en voor alles wat groeit en bloeit, en ook bevrijd van verplichtingen en absoluut onthaast. Ook met respect voor de mensen van vroeger, want in heel Nederland staat de geschiedenis in het kort op plaquettes beschreven heb ik gemerkt. Op het Utrechtpad ben ik bijvoorbeeld opnieuw onder de indruk geraakt van de mensen die in gevechten gestorven zijn bij de Grebbelinie.
Ik tel niet meer de dagen, maar iedere dag telt.
Happy wordt je van lopen, en dat gevoel houdt de dag erna nog aan. Het is als een ballonnetje in je hoofd. Dus er is gewoonweg geen ruimte voor sombere gedachten meer.