“Toen ik hoorde dat ik kanker had, vond ik dat ik het aan mezelf verplicht was om iets te gaan ‘doen’. Als coach en trainer begeleid ik mensen hoe om te gaan met vraagstukken in hun leven. Wie ben ik om nog met andere mensen te werken, als ik nu zelf niet de regie oppak als het gaat om mijn ziekte?, dacht ik.”

een operatie, intensieve bestraling, chemotherapie, immunotherapie en dan ook nog minstens vijf jaar hormoontherapie. Ik wist daarom wat me als eerste te doen stond, namelijk hulpbronnen inschakelen: alles wat me in een andere stemming zou brengen, die voor mij wel helpend is. Want aan het gegeven dat ik kanker heb, kan ik niks doen. Wel aan hoe ik ermee omga.”

Ongecensureerd en puur voor mezelf. Angst, onmacht, rouw, worstelen met leven en dood, zoeken naar zingeving, gevoelens van schuld en schaamte: het kwam allemaal voorbij. Het schrijven hielp me enorm om rust te krijgen in mijn volle hoofd. Daardoor kreeg ik meer helderheid en overzicht, wat handig was, omdat er in korte tijd zoveel op me afkwam.”

 Ik zag er namelijk enorm tegenop om alleen naar alle behandelingen en afspraken te gaan. Ik vond het niet makkelijk om uit te reiken en om hulp te vragen. Maar iedereen reageerde heel positief. Of het nu ging om meegaan naar ziekenhuisafspraken, een pruik uitzoeken, praten, uithuilen of gewoon leuke dingen doen: er stond altijd iemand voor me klaar. Ik had en heb daardoor het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Ik voel me enorm dankbaar voor de support van zoveel lieve mensen om me heen.”

Deze helpen me om meer rust in mijn hoofd en lijf te krijgen, ook als ik bijvoorbeeld aan het piekeren sla. Want ik ben weliswaar coach, én ik ben ook gewoon een mens met alles erop en eraan. Tijdens mijn behandeltraject heb ik daarom ook de nodige sessies ondergaan bij een traumatherapeut. Deze hebben me geholpen om te leren omgaan met alle gevoelens die de diagnose kanker losmaakte bij mij.”