Ik ben Vivian Theussing, geboren en getogen in Losser. Op 25 jarige leeftijd kreeg ik het bericht dat ik borstkanker had. BAM, dan staat je leven opeens stil. De woorden van de arts die op dat moment binnen komen zijn chemo, verlies van mijn tepel en de vraag of ik moeder wil worden. Op advies van mijn huisarts word ik behandeld in het ZGT in Hengelo. De eerste stap is de borst besparende operatie om de tumor weg te halen. Het hormoon gevoelige tumor is er uit, dus nu kan ik hormonen gaan spuiten voor het traject eicellen invriezen. Amper hersteld keer ik terug naar Maastricht, omdat een arts me positief had aangemoedigd dat er meerdere mensen naast de behandeling van kanker gewoon door konden werken of studeren. Nou, als iemand dat kan dan ben ik dat wel! De bestraling ging ik dan ook vol met goede moed in Maastricht doen. Zolang ik studeer ben ik niet ziek was toen nog mijn gedachte. Ik kan je vertellen, ik was totaal niet instaat om te studeren.

Lieve vrienden en huisgenoten zorgde er voor dat ik nooit alleen naar het ziekenhuis hoefde, bij elkaar geteld 21 keer. Ik was uitgeput, onzeker over het functioneren van mijn eigen lichaam met gevoel van paniek en kreeg angst aanvallen. De decaan van mijn studie heeft me toen stevig toegesproken. Je hebt het geprobeerd, maar nu moet je toch echt je studie tijdelijk stop zetten, focus je op jezelf en op je behandeling.

Dat was ook het eerste moment dat ik er van bewust werd dat beweging belangrijk was, ook tijdens de behandeling.
Tijdens de behandeling krijg je ontzettend veel informatie. Er is wel eens gesproken over dat er plekken zijn voor jongvolwassenen met borstkanker als AYA en jongborstkanker.nl, maar daar lag mijn focus op dat moment helemaal niet. Ik zou studeren, terwijl op dat moment mijn brein langzaam verdween in een dikke mist en het cognitieve vermogen hard achter uitging. Een sociaal gesprek hebben was onmogelijk, laat staan studeren.

Zo gauw de chemo’s klaar waren kregen de mensen om mijn heen het gevoel dat mijn behandeling er opzat. Ik kon weer mee in de maatschappij en eerlijk gezegd dacht ik dat zelf ook. Ook al gingen de behandelingen nog door met immunotherapie en 5 jaar lang medicatie. Kanker is niet klaar na de chemo’s.

Door mijn moeder en mijn vriend werd ik hierna verplicht om op het gesprek bij het revalidatiecentrum Roessingh aan te gaan. Ik was hier zo boos over. Ik vond dat ik al genoeg tijd had besteed aan de behandelingen en nu moest ik ook nog eens tijd maken voor een bepaald herstel programma. Maar op het moment dat ik hier naar binnen liep wist ik dat ze gelijk hadden. Dankzij dit programma, kwam ik meer in beweging, ik kreeg erkenning van lotgenoten, leerde dat ik bij mijzelf moest blijven en we onderzochten onze prioriteiten.

Over mijn eigen grenzen gaan werd direct duidelijk als ik met vreselijke krampen, nat van zweet, voor de zoveelste keer op de wc zat. Smakelijk. Bij ziekenhuis controles melde ik dit probleem. Het werd genoteerd in de computer en dat was het dan. Totdat tijdens een feest ik hierover in gesprek kwam met de vriendin van mijn schoonvader, ze verbaasde zich over de situatie en vertelde me over haar bedrijf Vie Vitale in Oss. Ze bood aan dat ze een keer wilde kijken of ze iets voor me kon betekenen. Ze keek naar het geheel, waarbij orthomoleculaire therapie de rode draad vormt. Ik leerde beter met mijn voeding om te gaan, haar behandelingen werkten en mijn darmen kwamen tot rust. Ik ben hier ontzettend dankbaar voor, want mentaal wist ik echt niet hoelang ik dit nog kon volhouden.